Matko, jak tu dawno nikt nie pisał oO Trzeba szybko odkurzyć ten dział!



Pomyśleć, że ten komiks czytałam w drugiej klasie podstawówki... Jednak nadal śmieszy Zbójcerze są świetni.



Szkoda, że po angielsku i szkoda, że nie wpadł w moje łapki. Dzięki żmudnemu szukaniu zapoznałam się z całkiem sporą jego częścią. Niezły . Dwa mankamenty to przypominająca Supermana kreska i to, że Zaknafein wygląda zupełnie inaczej, niż go sobie wyobrażałam...

Niech mrok cię pochłonie... świetne Też chyba na nią zapoluję.

Drizzcie (Określenia "Drizzit" używały wystraszone dzieci rolników, niezbyt dobrze skończyły...) Może Amber powie nieco więcej niż ja, bo ja nigdy nie umiem opowiadać o książkach bez jasnych pytań xd Być może przeczytałaś, że nasz bohater jest drowim renegatem, sprzeciwiającemu się złym drowom i Pajęczej Królowej. Podczas podróży na powierzchnię i na niej samej przeżywa bardzo wiele przygód, stykając się z różnymi charakterami, dowiadując się dużo o życiu i samemu snując filozoficzne wywody, które wbrew nazwie potrafią skłonić czytelnika do refleksji. Drizzt po prostu uczy się na własnych błędach, jak również błędach innych.



Will wcale nie jest mężnym bohaterem i wielkich barach oraz talencie do magii. Chciałby wstąpić do Szkoły Rycerskiej, jednak nie ma do tego predyspozycji. W jego życiu pojawia się tajemniczy Halt, zwiadowca. Will zostaje przyjęty do ich korpusu i... tyle mogę powiedzieć

co do Drizzta to chyba pisałam gdzieś wcześniej

no a ja obecnie kończe Siewce Wiatru naszej polskiej autorki i z (moze?) przykrościa dla innych wstawiam ja ponad Drizzta.



Książka opowiada o Niebie, taaak naszych szanownych aniołach a fabuła opiera sie głównie na tym, ze Bóg opuscił swoje Zastepy. Wszystko byłoby jeszcze w miarę gdyby nie ciażąca przepowiednia o nadejściu Armagedonu, Końcu Światów. Bardziej szczegółowo chodzi o Siewcę, który to ma pogrązyc w chaosie wpierw świat aniołow a potem ludzki. Powstrzymać go moze tylko Anioł Zagłady, Tańczący na Zgliszczach, Burzyciel Światów którym to zostaje Daimon Frey. Prócz tego nasi skrzydlaci przyjaciele borykają się wewnętrznymi problemami, oczekując również powrotu Pana oraz nadejścia Siewcy.
Wspaniałe dialogi no i co śmieszniejsze nasi aniołowie sa jak najbardziej ludzcy piją, palą, chodzą do burdeli oraz leją sie po mordach. Książka wciaga od samego początku. Zresztą duzo nie zamierzam opowiadać, trzeba przeczytać samemu aby poczuć ten klimat

Kolejną lekturkę którą polecam to Czarna Kompania ^^



Mowa tu jak najbardziej o losach grupy najemników. Gdziekolwiek słychać o Czarnej Kompanii tam jest strach i popłoch Co tu dużo mówic? Ksiażka luźno napisana. Trochę z początku można sie pogubić ale jak ja ogarnęłam to każdy ogarnie
Pisana jest w narraci pierwoosobowej. Mowa tu o kronikarzu a jednocześnie lekarzu kompanii Konowale, który skrupulatnie spisuje na papier zieje Kompanii

heh, to w sumie, Aine, mogę ci naprawdę polecić tę książkę. A jeśli lubisz e-booki, skontaktuj się po weekendzie (w weekend mnie nie ma, wcześniej czasu brak) na gg, albo gdziekolwiek to może coś poradzę na braki w bibliotekach Ja w ten sposób sporo książek przeczytałam a i siewcę chyba wśród nich gdzieś mam.

To ja może, aby zachęcić was do lektury Metra, wstawię jeden z fragmentów. To dopiero początek pewnej akcji, ale nie chciałam psuć nastroju i pisać co będzie dalej....



Szli coraz wolniej, tak że dopiero po dwóch minutach ukazała się namalowana na ścianie czarną farbą sylwetka orła i napis „300 m”.
      – Jeszcze trzysta metrów – zauważył Artem, wsłuchując się z niepokojem w odgłosy szczekania psa, które dochodziły z oddali.
      Kiedy do stacji było ponad sto metrów, w oczy zaświeciło im ostre światło, i zatrzymali się.
      – Ręce za głowę! Stać spokojnie! – ryknął wzmocniony megafonem głos.
Artem posłusznie położył obie dłonie na potylicy, a Michaił Porfiriewicz podniósł ręce do góry.
      – Powiedziałem, wszyscy ręce za głowę! Powoli idźcie naprzód! Żadnych gwałtownych ruchów! – ciągle wydzierał się głos, a Artem nijak nie mógł zauważyć, kto mówi, gdyż światło mieli skierowane prosto w twarz i ostry ból oczu zmuszał do patrzenia w dół.
      Kiedy przeszli małymi kroczkami pewną odległość, znów pokornie znieruchomieli, i reflektor został skierowany w bok.
      Zbudowano tu całą barykadę, na pozycjach stało dwóch krzepkich strzelców z karabinami i jeszcze jeden człowiek z kaburą na pasie, wszyscy w wojskowych panterkach i czarnych beretach, założonych na bakier na krótko ostrzyżone głowy. Na ich rękawach widniały białe opaski z czymś podobnym do niemieckiej swastyki, lecz nie z czterema końcami, a z trzema. Kawałek dalej widać było ciemne sylwetki jeszcze paru ludzi, u nóg jednego z nich siedział nerwowo skomlący pies. Ściany dookoła były pomazane krzyżami, orłami, hasłami i przekleństwami pod adresem wszystkich nie-Rosjan. To ostatnie nieco zaskoczyło Artema, bo część napisów była po niemiecku. W widocznym miejscu, pod osmaloną płachtą z sylwetką orła i trójramienną swastyką, stał podświetlony plastikowy znak z nieszczęsnym czarnym człowiekiem.
      Jeden z pograniczników zrobił krok do przodu i włączył długą, przypominającą pałkę, latarkę, trzymając ją w zgiętej ręce na wysokości głowy.
      – Dokumenty! – zażądał.
Artem posłusznie wyciągnął paszport, Michaił Porfiriewicz, spóźniony, zaczął szukać swojego w wewnętrznej kieszeni, aż wreszcie także go znalazł.
      – A gdzie macie dokumenty na to? – dowódca ze wstrętem pokazał na Wanieczkę.
– Rozumie pan, rzecz w tym, że chłopiec ma… – zaczął wyjaśniać staruszek.
      – Milczeeeć! Zwracać się do mnie: „Panie oficerze”! Na pytania odpowiadać krótko! – wrzasnął na niego pogranicznik, i latarka podskoczyła mu w dłoniach.
      – Panie oficerze, widzi pan, chłopiec jest chory, nie ma paszportu, jest jeszcze mały, rozumie pan, ale proszę spojrzeć, jest tu u mnie wpisany, o, proszę… – zaczął paplać speszony Michaił Porfiriewicz, patrząc przymilnie na oficera i starając się odnaleźć w jego oczach choć iskierkę empatii.
      Ale ten stał w miejscu, wyprostowany i twardy jak skała, twarz też jakby mu skamieniała, i Artem znów poczuł chęć zabicia żywego człowieka.
      – Gdzie zdjęcie? – splunął oficer, doszedłszy do właściwej stronicy.
      Wanieczka, który do tej chwili stał spokojnie, w skupieniu przypatrywał się figurce psa i od czasu do czasu gulgotał z zachwytem, przerzucił swoją uwagę na pogranicznika i, ku przerażeniu Artema, obnażył zęby i zaczął wydawać gniewne dźwięki. Artem nagle tak się o niego przestraszył, że zapomniał o całej swojej niechęci do tego stworzenia, i o tym, że sam parę razy z trudem powstrzymał się od wymierzenia mu porządnego kopniaka.
      Celnik zrobił mały krok w tył, popatrzył wrogo na Wanieczkę i wycedził:
      – Zabierzcie go. Natychmiast. Albo ja to zrobię.
      – Proszę wybaczyć, panie oficerze, on nie wie, co robi – ze zdziwieniem usłyszał Artem swój głos.
      Michaił Porfiriewicz spojrzał na niego z wdzięcznością, a pogranicznik, szybko przejrzawszy jego paszport, oddał go Artemowi i chłodno powiedział:
– Do was nie mam pytań. Możecie przejść.
Artem zrobił parę kroków naprzód i stanął, czując że nogi odmawiają mu posłuszeństwa. Oficer obojętnie odwrócił się do niego plecami i powtórzył pytanie o fotografię.
      – Widzi pan, rzecz w tym… – zaczął Michaił Porfiriewicz, lecz spostrzegłszy błąd, poprawił się: – Panie oficerze, rzecz w tym, że my tam nie mamy fotografa, a na innych stacjach to kosztuje niewiarygodnie drogo, ja po prostu nie mam pieniędzy, żeby zrobić zdjęcie…
      – Rozbierać się! – powiedział oficer. – Przeszukanie!
      – Niech pan pozwoli… – zająknął się Michaił Porfiriewicz.
      – Milczeeeć! – wrzasnął tamten. – Szybciej! – i podkreślając swoje słowa czynem, wyciągnął z kabury pistolet.
      Staruszek zaczął pośpiesznie rozpinać guziki kurtki, a pogranicznik skierował rękę z pistoletem w bok i w milczeniu obserwował, jak ten zdejmuje kamizelkę, niezdarnie skacząc na jednej nodze zzuwa buty i waha się, czy rozpinać pasek od spodni.
      – Szybciej! – syknął gniewnie oficer.
      – Ale… Niezręcznie tak… Rozumie pan… – zaczął Michaił Porfiriewicz, ale pogranicznik, wychodząc w końcu z siebie, mocno uderzył go pięścią w zęby.
      Artem rzucił się do przodu, ale wtedy z tyłu złapały go dwie silne ręce, i choćby nie wiem jak starał się wyrwać, wszystko na próżno.
      Wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Wanieczka, który był prawie dwa razy niższy od bandyty w czarnym berecie, nagle wyszczerzył zęby i ze zwierzęcym rykiem rzucił się na prześladowcę. Ten zupełnie nie spodziewał się takiej szybkości po chorym chłopcu, i Wanieczce udało się wczepić zębami w jego lewą rękę, a nawet uderzyć go dłonią w pierś. Jednak po chwili oficer opamiętał się, odrzucił Wanieczkę od siebie, zrobił krok do tyłu, wyciągnął rękę z pistoletem przed siebie i nacisnął spust.
      Wystrzał, wzmocniony echem pustego tunelu, prawie rozerwał mu bębenki, ale Artemowi wydało się, że mimo to słyszy jak Wanieczka, siadając na ziemi, cicho westchnął. Pochylił jeszcze głowę w dół, trzymając się obiema rękoma za brzuch, kiedy oficer czubkiem buta przewrócił go na wznak i z wyrazem obrzydzenia na twarzy nacisnął spust jeszcze raz, celując w głowę.
      – Uprzedzałem was – rzucił chłodno Michaiłowi Porfiriewiczowi, który zastygł w miejscu i z otwartymi ustami patrzył na Wanieczkę, wydając z piersi rzężące dźwięki.
      W tym momencie Artemowi pociemniało przed oczami…

Dzięki za pamięć, Lorelle, ale i tak nie zamierzam tego czytać ;]



Dopiero zacząłem, ale zapowiada się świetnie

W takim razie ja polecam książkę ,,Oskar i pani Róża". Wzruszająca historia

wiem o tym jesli Ciebie urazilam wybacz W każdym bądź razie Salvatore dobrze pisze ^^