Wiersz nr 1

,,Chwila"
Potrzebuję ciszy!
Więcej ciszy!
A wtedy niebo spotka ziemię
I stalowymi szpony wyrwie
mojej codzienności brzemię.
I jak wiatr kołysze ten świat
Myśli ukołyszą mój umysł.
Cisza!
Cisza się rozlega!
A ja wędruję po nieznanych górach
W nieznanym błądzę
Jak anioł błądzi w chmurach
I marzę tylko o tym
By znaleźć się tam naprawdę.
Trwoga!
Trwoga przebudzona!
Spokój miły zakłócony!
Krzyczy morze
Fale w piasków biją dzwony
Niszcząc trwanie.
Wyobraźnia znów umiera.
Znów umarła już...
Jak ja.

Wiersz nr 2

„Nie wie nikt…”

Mówią na mnie żem jest złośnica, że uśmiech mój jeden trzeba by kupić!
Przy nikim nie płaczę, żal w sercu duszę i lęków mych licznych Wsze chowam lica.

Nikt nie wie naprawdę co kryją me oczy; lecz gdy zajrzysz weń bez trwogi,
Za ścianą lodową cię obraz zaskoczy, ukarze się świat ciemny i  srogi.
Za chmur czarnych zasłoną, popiołu i lawy znajdziesz zatartą drogę
Ja co dzień nią kroczę i co dnia się cofam
Na  skraj mej krainy dojść sama  nie mogę
Lecz jeśli się przyjrzysz dostrzeżesz na krańcu
Za czarną bramą, za rzeką umarłych ,
W krwawej krainie na życia końcu
Żelazne budowle, na skałach czarnych,
I wielkie bestie urągają tu słońcu
Silniejsze od bólu i większe od strach
Płonące ich ślepia złość ujawniają
Gdy zajrzysz mi w oczy głębiej, za gmach,
dostrzeżesz też ludzi, radości nie znają
Ci dobrze nie żyli nawet we snach
Teraz to płacą za różne swe winy
I dusze zatrute w ręce oddają
Okrutnych stworzeń mojej krainy
Tych co litości od dziecka nie znają
Rozerwać i spalić. Utopić, zadusić
Tak bestie czynią tym którzy byli
Od szczęścia oddalić, nadziei oduczyć
Jak w realnym świecie mi ludzie czynili
Za salami wiecznych tortur, głębiej i dalej
Wznosi się twierdza upadłych aniołów
Weń siedzi pani urody nieznanej
Twarda i cicha o sukni z popiołów
Jej poddanymi są czarnoskrzydli
Ci, których nie chcą piękniejsze światy
Anioły okrutne, ludzie im zbrzydli
I dobro śmiertelnych strącili w zaświaty
Za twierdzą pani z mroku utkany
Stoi las cichy w nim szepczą mary
Przez nie to człowiek jęczy  znękany
Sączą do ucha trwóg wszelkich chmary
Teraz gdy znasz już me kręte drogi, pomyśl, czy chcesz iść ze mną w dziejów zarania?
Bowiem to taki świat ciemny i srogi skrywa głęboko w oczach Loranna.