***
Rasen stał oparty o stół. Dłonie zacisneły się w pięści tak, ze aż kłykcie zbielały. Był ogarnięty pragnieniem zemsty. Czerpał z niej siłe. Ta nienawisć.... Niestety musiał ja tłumić. Z doswadczenia wiedział, iz może ona doprowadzić go do zguby.
Lewą dłonią musnął bliznę na lewym oku. Tak... to było przez nią. Wiedział doskonale, ze nie za sprawą przypadku znaleźli sie po przeciwnych stronach.
Uśmiechnał sie krzywo. Musi jeszcze poczekać. Poczekać na ten dzień... dzień zemsty.

***
Reasvan przechadzała się właśnie pomiędzy wielkimi, martwymi drzewami starego lasu. Niektóre z nich jeszcze płonęły, tak samo jak domy i karczmy jednej z opustoszałych, splugawionych wiosek.
Spoglądała co jakiś czas ku górze, patrzyła z podziwem na ugwieżdżone niebo i piękny, blady księżyc z pełni, koloru dokładnie takiego, jak włosy nieumarłej. Westchnęła i uśmiechnęła się na pewną myśl. Lecz w uśmiechu tym i myślach nie było nic miłego... Przeciwnie. W jednym momencie całkiem zalały ją wspomnienia, odpłynęła na dłuższą chwilę. I przypomniała tamten dzień... Gdy już prawie dopełniła swojej obietnicy; zabiła elfkę, która zdążyła zbiec. "Jeszcze tylko jedna..." - mruczała pod nosem.
Spuściła głowę. U jej stóp rozsiane były ludzkie i elfickie kości, po których cały czas stąpała. Ich łamanie pod wpływem jej ciężaru napawało ją jeszcze większą satysfakcją. W dłoni dzierżyłą zakrwawiony miecz... Zachichotała i ruszyła przed siebie...

Deszcz ciął niemiłosiernie. Wioska Henhji uśpiona nocną ulewą stała cicha i spokojna.  Wszyscy mieszkańcy starali się zapomnieć o tragedii jaka miała miejsce zaledwie pół roku temu.  Nie myśleli również o wnuczce szamanki i najpotężniejszej czarodziejki w okolicy, tej która postanowiła odejść. Zostawić ich tylko po to, by nauczyć się czegoś więcej od innych ludów. Jakaż ona była niepodobna do babki. Nieodpowiedzialna młoda marzycielka, mawiano o niej. Jednak teraz wszyscy spali. Deszcz bębnił po okiennicach i spływał strugami po domowych dachach.
Wtem, w momencie gdy niebo przeszyła błyskawica po głównym placu przemknął bezkształtny cień. Trudno powiedzieć czy poruszał się na dwóch, czy też na czterech nogach. Bezimienna postać łaziła od domu, do domu obwąchując dokładnie każdy próg. Wydawała przy tym chrapliwe, podobne do warkotu dźwięki. Stworzenie nie pamiętające swojego początku. Nie znające imienia. Nie mające nikogo. Paskudny stwór na widok którego nie jedno serce stanęło by ze strachu. Jedyną rzeczą jaką odczuwało obecnie, był niczym nie zaspokojony głód. Potrzeba tak silna, że niemal zagłuszająca resztę instynktów. Moc staruszki jaką pożywił się przed chwilą była za słaba by go zaspokoić. Lecz w pomieszczeniu oraz na jej ubraniach wyraźnie czuł zapach kogoś młodego, silnego, o dużym potencjale magicznym. Musi znaleźć tego kogoś. Musi zatopić swoje kły w jego ciele. Jest już blisko. Czuje to... Jednak nie, tej osoby już tutaj nie ma. Z rykiem wściekłości przebiegł obok ostatnich domów i pognał w las. Znajdzie tego kogoś choćby miało mu to zająć kolejnych tysiąc lat. On ma czas. Wytropi, odnajdzie, zabije tego kogoś i wszystkich którzy mu staną na drodze.
Noc się kończyła, musi być daleko gdy mieszkańcy Henhji odnajdą zmasakrowane ciało kobiety nieudolnie próbującej się przed nim bronić. Kobiety, która była ich szamanką....

***
Reasvan właśnie odesłała swoją armię do ich kwater. Nie była to bardzo liczna grupa, ale na tyle silna, by móc zniszczyć przynajmniej wioskę.
Sama Reas także wróciła do swojej komnaty i przysiadła na sporym fotelu. Ciężko wzdychała, rozmyślała i zastanawiała się, nad mającą nadejść wojną. Wszystko wokół niej wirowało, przywracało wspomnienia.
Otrząsnęła się jednak dość szybko, a po chwili wstała i przyłożyła dłoń do jednej ze ścian. Tej, która była pusta. Przy niej nie znajdowało się nic, oprócz wsadzonego w wazon, który wisiał na samym środku, kwiatu. Nigdy nie więdniał, był zaczarowany. Magiczny, pomagał wprowadzić ją w świat iluzji, czarów.
Nieumarła zamknęła oczy. Skupiła się bardzo mocno na zaklęciu, które właśnie wymawiała. Jej głos odbijał się echem od ścian i niósł daleko, przez otwarte na oścież okno. Słowa leciały razem z powietrzem w góry, lasy... Wszędzie, gdzie tylko wiatr miał dostęp.
Przed Reasvan błysnęło jaskrawe, granatowe światło, lecz nie przestraszyła się go. Wręcz przeciwnie, na jej twarzy pojawił się drobny uśmiech.
Otworzyła, za pomocą dobrze znanego jej zaklęcia portal, który umożliwiał jej przedostanie się wszędzie tam, gdzie już kiedyś była. Jak sama mówiła i  myślała w tym momencie - kochała go niezmiernie, nie mogła się z nim rozstać, to jej najlepszy środek transportu.
Skrzywiła się po chwili. "Kocha?" A co to w ogóle znaczy?
Oderwała się od głupich myśli i usiadła z powrotem na fotelu. Wzięła pióro i poczęła pisać...

Khazanarxes ściągnął kaptur. I dokładnie przyjrzał się elfce. Może się mu przydać... Nawet bardzo...
Przypomniał sobie o Sheogorath, która rezydowała obecnie w jednej z komnat.

A może Sheogorath będzie podchorążym u Reasvan?

(Post usunąć po odpowiedzi)

***
Reasvan zatrzymała się gwałtownie przed drzwiami do dużej sali. Spojrzała jednym okiem na swojego sługę, który właśnie stanął obok niej. Widząc jego pewność siebie skrzywiła się tylko lekko i otworzyła po chwili ogromne drzwi. Minęła pare stołów i regałów, doszła do jednego z wartowników i szepnęła mu coś na ucho, wciskając do kieszeni list, który wsześniej napisała.
-To chyba miała być moja działka? - Spytał spostrzegawczy, aczkolwiek zdziwiony Veyner.
-Nie. To znaczy była, ale już nie jest. Teraz dla Ciebie mam inne zadanie, dużo ważniejsze. - Odpowiedziała Reas i odwróciła się w jego stronę. Spojrzała na tego rosłego, wysokiego elfa i aż ją zamroczyło. Nie mniej jednak nie miała w sobie krzty miłości, czy czułości. Nienawidziła tych uczuć, potrafiła tylko mordować, palić i plądrować.
-A co to takiego? Mam nadzieję, że coś, co pozwoli mi w końcu poczuć się jak wojownik.
-No... Prawie. Jeżeli będziesz musiał, to zabijaj, lecz nie o to mi chodzi. Musisz zakraść się w pobliskie lasy Gernavol i odnaleźć zamek niejakiej Elfiej Rodziny. Gdy już go odnajdziesz, przyjdź do mnie. Nagrodze Cię, bardzo wysoko. - Uśmiechnęła się szeroko, po czym powiedziała jeszcze:
-Masz na to miesiąc. Jeśli nie wrócisz do tego czasu... Pomyślę, co z Tobą zrobić. - Odwróciła się na pięcie i udała się z powrotem do swojej komnaty.
Veyner był ni to wściekły, ni to szczęśliwy, lecz odczuwał lekkie rozczarowanie w sercu. Z resztą; jak on ma to, u diabła, zrobić?