Veyner zastanowił się chwilę. Sheogorath przeżyła konfrontację z "przełożoną" tej całej Elfiej Rodziny, więc może wiedzieć... A ona obecnie przebywa u Kha-Beletha...

***
Reas znów siedziała w swoim fotelu, w komnacie, w której kłębiły się różnokolorowe dymy i jasnoniebieska mgła wychodząca z magicznego portalu.
Nieumarła elfka miała do zrealizowania plan, który jest celem w jej... "życiu".
Reasvan wstała, otrzepała się nie wiadomo z czego, lecz taki miała już nawyk i podeszła do granatowej, magicznej bramy. Zamknęła oczy i przeszła przez nią, w zupełności zdawając sobie sprawę, iż jest to niebiezpieczne. Dla zwykłego śmiertelnika oczywiście; jej to już nie groziło.
Po dość długim, kilkuminutowym locie przez czas i materię znalazła się na zielonej, pięknej polanie. Drzewa wokół niej były piękne, niegdyś na pewno byłaby zachwycona tym widokiem jak nigdy, teraz jednak nie widziała w tym nic wspaniałego; opuścił ją elficki dar od natury. Jedyne co jeszcze zostało z niej z elfa, to spiczaste uszy.
Nieumarła wstała z lśniącej, miękkiej trawy. Wyprostowała się, wzięła do ręki swój miecz, który wcześniej zabrała ze sobą i ruszyła w stronę swojego celu.

***
Reasvan biegła ile sił w nogach za lecącym, zbyt szybko dla nienadążającej nieumarłej, demonem. Gdy spojrzała do góry i zauważyła, iż się zniżył, zatrzymała się gwałtownie i schowała za najbliższym krzakiem.
Demon zdziwił się, zleciał jeszcze niżej i w końcu wylądował przy jednym z drzew. Leciał nad lasem, lecz tutaj ten już się przerzedzał.
Fioletowoskóry rozejrzał się wokół, lecz nie widział nikogo. Chciał już ponownie wzbić się w powietrze, lecz zza krzaków wyskoczyła postać, którą wcześniej obserwował, przystawiając mu nóż do gardła.
Reasvan miała wielką ochotę rozprawić się z tym, który pomógł uciec dwóm głupim elfkom. I już miała to uczynić, gdy wielki, potężny, srebrny smok zaryczał w oddali i wylądował przy nich, wywołując przy tym niemałe trzęsienie ziemi i zawieruchę, która powaliła ich na ściółkę.
Nieumarła prychnęła głośno i syknęła jakieś przekleństwo pod nosem, po czym odepchnęła od siebie Toranda i zaraz sama upadła na podłogę, pod wpływem wypowiadanego przez demona czaru, raniąc jego skrzydło lśniącym, srebrnym mieczem. Tor wydał z siebie krzyk bólu. Wdrapał się jednak szybko na smoka i odlecieli daleko, do krainy nienawiści.
Reasvan wrzasnęła i wbiła ze wściekłości i gniewu ostrze w ziemię, szczególnie ją przy tym raniąc. Znów jej się nie powiodło. Przeklęte istoty!

Jak mogłeś?
***
Rasen minął zapchane regały i w kocu znalazł sie w najbardziej oddalonej części biblioteki. Bez zastanowienia wyjał gruby tom w bordowej okładce. Nagle sąsiedni regał zaskrzypiał w proteście i odsunął sie nie robiąc przy tym wiekszego hałasu. Mag usmiechnął sie i na jego dłoni pojawiła sie biała kula energii. Nie wydzielala ona jednak ciepłego i przyjemnego swiatała. Jej blask był chłodny i upiorny.
Rasen bez zastanowienia wszedł do srodka. Wiedział doskonale, ze nie musi się niczego obawiać. Jego zadaniem jest zwiekszenie swojej mocy. Same artefakty nie zaspakajają jego żądzy. Potrzebuje żywej istoty. Niedługo osiągnie postac maga krwi.

dla jasności mag krwi (Asad jak sie pomylę to mnie popraw) zwiększa swą moc dzięki krwawej ofierze. Im wiekszy zada ból, im wiecej tzw. krwi sie poleje tym jego moc sie zwieksza.

Ostatnio edytowany przez Amber (2009-10-10 19:24:52)

***

Śmierć starej szamanki to wielka strata nie do obrobienia oraz nieopisany ból całego społeczeństwa. Na domiar złego kobieta nie miała dobrze wyszkolonej następczyni a jedyna osoba, która mogła się równać z nią wiedzą ... postanowiła ich opuścić. Na całą wioskę Henhji padł cień trwogi. Jak na Arenzil, mają stawić czoła bestii, która ich nawiedza nie mając już swojej szamanki? To przecież niemożliwe! Jednak po zabiciu starej kobiety już nic się nie zdarzyło. Stwór przestał zabijać. Jednak wielu słyszało jak kręci się po wiosce jakby w poszukiwaniach. Pewnego dnia do Henhji przybyła postać zupełnie nie pasująca do owych krain. Cudzoziemiec miał niezwykle bogaty obiór. Długi płaszcz z kołnierzem obszyty przy krawędziach złotem, pod nim biała koszula, czarne spodnie i skórzane buty. Na palcu przybysza lśnił pierścień z krwistoczerwonym kamieniem. Długie sięgające do połowy pleców, czarne włosy miał rozpuszczone. Cerę bladą o piwnych oczach i lekko szpiczastych uszach. Spojrzenie zawzięte. Wszyscy mieli wrażenie, że ten mężczyzna doskonale wie po co przybył i musi to otrzymać gdyż w przeciwnym razie gotów zgotować piekło mieszkańcom ubogiej wioski. Jednak mimo pierwszego wrażenia młodzieniec rozmawiał z wszystkimi bardzo życzliwie. Tonem przyjacielskim i troskliwym. Był ogromnie poruszony słysząc tragiczną historię mieszkańców i szczerze ubolewał nad ich losem. Dowiedział się wiele o szamance i jej rodzinie. Zwłaszcza interesowała go część dotycząca jej wnuczki Asad. Młodzian szybko zdobył sympatię wielu mieszkańców. Był miły i pomocny w końcu postanowił, że dopomoże mieszkańcom wioski w jeszcze ważniejszej sprawie niż codzienne czynności. Oświadczył, że odnajdzie i sprowadzi młodą amazonkę z powrotem do wioski by mogła zająć miejsce swej zmarłej babki. Tamtejsi ludzie szybko zorganizowali rzeczy potrzebne na wyprawę. Główna opiekunka (kobieta sprawująca władzę w wiosce) napisała, z jego pomocą, wiadomość do dowódcy pobliskich, ludzkich garnizonów. Prosiła w niej o przysłanie jednego z magów. Gdy przybył on do Henhji dostał niełatwe zadanie. Mianowicie, miał otworzyć portal prowadzący do tego samego miejsca, do którego została przeniesiona Asad. Gdy chłopak usłyszał czego się od niego wymaga pobladł na twarzy i snuł się po wiosce jak cień próbując rozwiązać swój problem.
I tym razem bogaty młodzian przybyły do wioski okazał się podporą. Obaj uporali się z problemem w zaledwie pięć dni! Gdy portal został stworzony czarnowłosy mężczyzna przeszedł do "innego"  świata a mag został odesłany z powrotem wraz z wiadomością o swych zasługach. Przełoży sowicie wynagrodził jego trudy a chłopak od tamtej pory był na każde zawołanie głównej opiekunki. Ku wielkiej uldze i uciesze mieszkańców Henhji, również potwór przestał pokazywać się w obrębie lasów rosnących naokoło wioski.

Ostatnio edytowany przez Asad (2009-10-10 23:55:32)

Jak ja jestem świnią, to Ty jesteś głodzillą. xD

Khazanarxes zaklął pod nosem.
Co to było?! - pomyślał.
Przez chwilę stał w miejscu i rozmyślał nad tym, co się stało. Coś mu się nie zgadzało...

Rasen po zaspokojeniu swej żądzy mocy, znalazł sie z powrotem w swej komnacie. Usiadł w wygodnym fotelu i zatopił w myslach. Instynktownie dotknął po raz setny blizny. Pamieta ten dzień jakby było to wczoraj. Ten dzień....
Nagle coś wyczuł. Było odległe bardzo odległe. Instynkt? Moze. Coś nakazało mu udać sie bezzwłocznie do demonów. Coś co nie mógł pojąć. Przeznaczenie? Nie miał pojecia. Nerwowo opuścił swe komnaty i skierował swoje kroki do sali tronowej.

Kurcze czy abym sie nie pogubiła? Rasen przebywa u nieumarłych? Jest pod tzw. władzą tego lisza? Jak tego zawsze mozna pozmieniać xD

Każdy mój posta tutaj zaczyna sie od imienia "Rasen"

Ostatnio edytowany przez Amber (2009-10-11 19:48:56)

Próbowała go zamrozić, ale w temperaturze przekraczającej 30 stopni było to niemożliwe.
- Ja chyba cię kojarzę... Posiedzisz sobie troszeńkę w najpilniej strzeżonej celi, a ja powiem ojcu, że przełożona Elfiej Rodziny przyszła do niego w odwiedziny.