April zabrała wszystkie swoje rzeczy z zamku i przebiegła szybko przez korytarz nie wydając żadnych dźwięków. Tak ją przeszkolono. Przez chwilę zrobiło jej się żal zielarki, ale odrzuciła te myśli w oka mgnieniu. To jest niczym wojna, pomyślała.
Na dziedzińcu zobaczyła Aine i Shena oraz jakiegoś nowego przybysza, którego twarz jakby znała. Dziewczynie zadrżały ręce. Schowała się za murem i okrężną drogą pobiegła do miejsca, gdzie zostawiła skradzionego wierzchowca.
Rozległ się tętent kopyt, który Aine usłyszała.
-April, zaczekaj! - Krzyknęła, ale nic to nie dało. -Ostatnio dziwnie się zachowuje, jakby jej odbiło - powiedziała do siebie. Zaraz jednak wrogie spojrzenie Frragiego oraz jego rozgrzane miecze przyciszyły ją.
   April pędziła. Przekroczyła już dawno mury miasta. Znalazła się w opuszczonym ogrodzie. Zsiadła z konia.
-Wreszcie jesteś - powiedział odziany w czerń mężczyzna. - Czekam tu już od paru godzin...
-Znamy się? -odrzekła, chociaż wiedziała, że rysy twarzy rozmówcy nie są jej obce. Szczególnie oczy, które emanowały dziwną, złą energią.
-Ależ oczywiście. Wszystko poszło po mojej myśli... Jak na razie przepięknie wykonujesz swoje zadanie. Trochę poprzewracało ci się w głowie, ale na to coś poradzimy. - wyjął małą buteleczkę z fosforyzującym płynem. - Wypij, to ci pomoże.
-Dlaczego mam ci niby  ufać? - spytała niepewnie.
-Bo odnalazłem twoją siostrę, kochanie... - ostatnie słowo zatrzymało dziewczynie oddech... Kochanie? Co to ma znaczyć? Ale po chwili przypomniała sobie uśmiech siostry i już nic nie mówiąc wypiła napój.
   Wszystko na nowo nabrało sensu... Myśli się poukładały, nie było już w nich tak wielkiego chaosu, choć chaos panował w nich od zawsze.
-Rób dalej, co ci zleciłem.
-Oczywiście. - w oczach April nadal tkwił błysk szaleństwa.
-Jak czegoś się dowiesz, skontaktuj się ze mną przez to. - Mężczyzna o demonicznym uśmiechu wręczył jej kawałek lustra. - To bezpieczne połączenie. Nie będą w stanie wykryć tej magii.
-Dzięki Jabdael. Za to i za tamto
-Nie ma sprawy.
   Dziewczyna obróciła się już na koniu. Wkrótce się zobaczymy Tancerzyku, powiedziała i galopem ruszyła w stronę zamku.


(może dziwnie to wszystko wygląda, ale wytłumaczę to już wkrótce w opowiadaniu na konkurs)
PS: Wspomniany ,,Tancerzyk" to pseudonim Jabdaela.

Ostatnio edytowany przez April (2010-01-02 18:24:45)

Amber wbiegła do pokoju. Zastała leżącą w kałuży krwi zielarkę. Bez namysłu podbiegła.
- nieostrożna dziewczyna... - szepnęła i przyłożyła palce do szyi z zamiarem sprawdzenia pulsu. Był bardzo słaby. Z głębokim westchnieniem, podciągnęła rękawy szaty i zabrała się za rany. "Jej już nie da sie uratować." pomyślała lecz poprawiła improwizacyjny opatrunek.
Nagle jej wzrok padł na szereg szklanych flakoników. Podeszła do nich i zaczęła przeglądać. "Cholera same trucizny! Szlag by to trafił. Czy ona miała zamiar potruć cały pułk?",  jej dłoń zamarła. "Czyżby...? nie dokończyła myśli. Musiała je teraz odrzucić. Później będzie czas na pytania. O ile to później nadejdzie.
Amber coraz to szybciej przebierała w flakonikach. Znała sie nieco na alchemii wiec miała jako takie obeznanie w tych wywarach, jednak musiała przyznać iz części, tej większej części nie umiała nazwać. Bała sie wziąć te nieznane. Czasu było zbyt mało aby eksperymentować.
W pewnej chwili w jej oczy rzuciła sie odosobniona butelka. Była w połowie pusta ale Amber chwyciła ją, odkorkowała i w jej nozdrza uderzył znajomy zapach. "Mikstura wzmacniająca. Może sie przydać. Cholera, ze nie mamy tutaj uzdrowiciela."

- Zostaliśmy zaatakowani - odrzekła Aine i spojrzała na towarzysza. Ten odezwał się nieco opryskliwie.
- Może byś się najpierw przedstawił? - zasugerował.

Shen pokiwał głową i jeszcze raz spojrzał na niego nieufnie.
- Jeżeli chcesz, możesz z nami pójść. Ale jeśli spróbujesz jakiś sztuczek... - Przymrużył oczy.
Aine za to uśmiechnęła się przyjaźnie.
- On tak zawsze - stwierdziła. - To jak? Pójdziesz do naszego zamku, czy wolisz zostać tutaj? A przy okazji, jestem Aine.

[Co wy macie z tymi uszami?]

- Wolnych komnat jest niemal kilkanaście - powiedział elf, a jego oczy zalśniły czerwienią. Nie było to nic nowego.
Aine przytaknęła.
- Możesz wybrać sobie, którą chcesz. Nam jest to obojętne.

Shen spojrzał na zamek.
- Wolę cię mieć na oku - stwierdził. - Drugie piętro, trzecie drzwi po lewej od schodów. Jest niemal całkowicie pusta, ale stoi tam kilka mebli. Pasuje?

- Asad miała... wypadek - rzekł, odwracając głowę. Nie obchodziło go, czy gość zwrócił uwagę na ranę na oku, czy nie; cały czas szedł dalej, w międzyczasie pokonując schody. - Jest zielarką, ale robi nie tylko leki... - Chciał zataić wizytę bestii, aby nie sprawić, że gość odejdzie. Bądź, co bądź wyglądał jak drow.