-Musiałam szybko wyjechać. Zresztą nieważne. Co się dzieje z Asad? Gdzie ona jest? - Dziewczyna usiadła na krześle, które dostrzegła w półmroku. - Zaprowadź mnie do niej
Młodzian uśmiechnął się przyjaźnie.
- Niestety nie mogę Amber poleciła mi tutaj coś znaleźć i cóż, póki tego nie zrobię mam jej się nie pokazywać na oczy. Ale idź na drugie piętro zdaje się że ktoś tam jest może oni ci pokażą gdzie jest Asad. Ja naprawdę.... wolałbym nie zaleźć nekromantce za skórę. - dokończył ze śmiechem
April odetchnęła głęboko.
-Pomogę ci jeśli chcesz. Powiedz tylko czego szukasz. - Widać było, że Eliar jest z lekka zmieszany.
-Nieważne- powiedział - Idź już na górę. Nie będę zajmował ci czasu.     
April spojrzała na niego dziwnie, ale wyszła. Później ziewnęła przeciągle. Była zmęczona. Gdy dziewczyna zniknęła już za rogiem Eliar wyszedł z komnaty i natychmiast zagłębił się w mrok.l  Tymczasem April była już przed komnatą, w której była Asad. Otworzyła delikatnie drzwi. Weszła cicho do środka i przywitała się z przyjaciółką. Wiedziała, że jej stan nie jest najlepszy.
- Jakim cudem taka dobra zielarka jak ty popełniła jakiś błąd przy robieniu mikstur - spytała beznamiętnie April. Amazonka się zdziwiła.
- O co chodzi - spytała później. 
-Jak to o co? Twój wypadek. Widziałam się z Eliarem...
Oczy młodej zielarki rozszerzyły się.
- Z..... z Eliarem? Na miłość nic ci nie jest? Nic ci nie zrobił? - pytała gorączkowo próbując się podnieść z łóżka.
-Spokojnie. Szukał tylko czegoś... Chwila, chwila? Czy on jest niebezpieczny? - spytała dziewczyna z ironicznym uśmieszkiem.
- April... - zaczęła Asad z rozpaczą. - Ja nie miałam wypadku przy pracy. Nie popełniłam żadnego błędu przy moich miksturach. To Eliar mi to zrobił. On.... z nim coś się stało. Jest potworem. Nie wiem jak ci to wyjaśnić. Po prostu, nagle zmienił się w jakąś bestię i chciał.... pragnął mojej mocy. Chciał mi ją odebrać lecz by to zrobić ja musiałam umrzeć więc.... rzucił się na mnie. Na szczęście pojawił się Shen i go przepędził. Teraz musimy go złapać. On nie przestanie puki nie zostanie zaspokojony. - nagle dziewczyna podniosła gwałtownie wzrok na przyjaciółkę. - April! widziałaś go?! Gdzie? gdzie on jest?
Dziewczyna nie bacząc jednak na uwagi przyjaciółki wybiegła z pokoju. Zeszła szybko ze schodów i znów weszła do komnaty, w której  spotkała wcześniej młodego szlachcica.
- Nikogo nie znalazłam - powiedziała do niego, ale usłyszała tylko ciche szmery, jakby warknięcie. Eliar wyszedł z ciemności. April nie mogła się powstrzymać.  -Dlaczego cały czas kłamałeś?
Dziewczyna ściskała w dłoni nóż, ale w chwili, gdy chciała ugodzić mężczyznę jakaś siła odepchnęła ją mocno do tyłu. 
Istota która kiedyś miała kształt młodego szlachcica weszła w krąg widoku dziewczyny. Bestia poruszała się na czterech silnych łapach pokrytych tarczkami lecz było widać że stanie na dwóch również nie sprawia jej problemy. Każda łapa zaopatrzona w trzy palce zakończone ostrymi szponami. Mocny grzbiet tylko trochę przywodził na myśl ludzkie plecy. Był bowiem bardziej płaski niż u jakiegokolwiek zwierzęcia. Gadzi pysk o rozdwojonym języku bacznie obserwował poczynania dziewczyny. Żółte ślepia zwęziły się do niewielkich szparek. Wężowaty ogon poruszał się w powietrzu zupełnie jakby żył własnym życiem. Pradawny potwór wykrzywił pysk w jadowitym uśmiechy ukazując szpilkowate zęby. - Nie potrzebowałem rozgłosssssu. - odrzekł syczącym, chrapliwym głosem.

Oczy pradawnej bestii zwęziły się. Niemal przysiadł na ziemi jakby szykował się do skoku. Nie skoczył jednak. Doskonale wyczuwał moc przybysza. Ten nowo-przybyły jest potężny. Zbyt potężny jak na zwykłego śmiertelnika. Potwór kłapnął szczękami. Zaczął obchodzić maga szerokim łukiem.
Ten natomiast spoglądał raz na dziewczynę, raz na bestię. Wiedział, ze go nie zaatakuje. Jednak jakby się trochę denerwował. W końcu usłyszał jakieś dźwięki na piętrze i odruchowo posłał w stronę potwora dużą porcję energii, by tym samym rzucić nim o ścianę. Uderzenie na pewno było potężne, ale Eliar wciąż żył. Jabdael chwycił mocno April i wypowiadając jakieś dziwne formułki zniknął wraz z dziewczyną. Właśnie wtedy do komnaty weszła Asad. Krwawiła przez ruch a jej rany otworzyły się. Zdążyła zobaczyć mężczyznę znikającego wraz z April. Znała go. Niezbyt dobrze ale znała. Oparła się o framugę drzwi. Prawą rękę przyciskała do krwawiącego brzucha. Ból był nie do zniesienia jednak dziewczyna wydawała się nie zwracać na to uwagi. Miała tylko nadzieję że nie zemdleje z upływu krwi.
April z Jabdaelem znaleźli się w miejscu zwanym przez niektórych Przystanią.
- Tu nic ci nie będzie - powiedział mag i otrzepał z kurzu spodnie. - Tylko powiedz mi proszę, czyś ty na głowę upadła?! A co jakbym nie zdążył na czas? O wahaniach mocy nie słyszałaś? - April spojrzała na niego z lekkim uśmiechem.
- Oczywiście, że słyszałam, ale wiedziałam że tak wielki mag jak ty da radę, nawet jeśli świat by się walił. Poza tym fajnie było... móc wkurzyć tego potwora
Wtedy dziewczynie przypomniała się Asad - Cholera jasna... Musimy tam wracać! Przecież bestia ciągle jest na wolności!
-Najpierw trzeba się opatrzyć. Pokaż ręce..

Tymczasem Eliar po mocnym uderzeniu o ścianę leżał krótka chwilę na podłodze. Lekko oszołomiony podniósł się jednak. Widział młodą amazonkę. Słabą i ranną. Idealny cel. Mógłby ją teraz z łatwością zabić. Jednak nie był pewien czy ów mag nie postanowi wrócić. Choć sam nie wiedział po co miałby to robić. Jednak lepiej nie kusić losu. Chociaż z strony był już na prawdę głodny. Potwór bił się z myślami. W końcu gdyby szybko ją zabił nikt by nawet nie zdążył zareagować. Jednak jeśli nie zdąży, a ten przybysz wróci, może to się dla niego źle skończyć. Eliar pokręcił energicznie głową. Nie, w takim stanie nie może polować. Poczeka, jeszcze tylko trochę. Wyszedł przez okno mocne pazury zapewniły mu bezpieczne zejście na dół potem zniknął w lesie.

Nagle w progu zjawiła się nekromantka. Gdy ujrzała zakrwawioną Asad, podbiegła do niej i omiotła spojrzeniem dwójkę drowów.
- odejdźcie od niej. - obydwoje z pytającym wzrokiem odsunęli sie posłusznie na bok. Amber wzięł głęboki wdech i spojrzała w oczy Asad.
- idźcie po Aine. - niemal rozkazała Shenowi i Frragiemu wciąz bacznie obserwujac zielarkę. Obydwoje z niesmakiem wyszli z komnaty zostawiajac je same.
- powiedz mi teraz, co sie tutaj dzieje? Od waszego przybycia cos tutaj grasuje. - stwierdziła chłodno. Asad mimowolnie drgnęła na dźwięk jej głosu.

Ach dawno nie pisałam

- kim on jest? Czego chce od magów? - nalegała dalej. Asad wycieńczona milczała.
- powiedz mi co o nim wiesz. Tylko w ten sposób moze coś zdziałamy. - Głos nekromantki jakby złagodniał lecz wyraz jej oczu wyrazał czystą determinację. Nie zamierzała się poddać. Widziała doskonale jak Asad cierpi lecz tylko jej wiedza na temat tej besti moze ich ocalic.

Amber westchneła i gdy miała już cos powiedziec, zauważyła fatalny stan zielarki. Chwyciła jej dłon i spojrzała w niemal nieprzytomne oczy.
- nie możesz sie poddać. Asad, nie trać przytomności. Zaraz nadejdzie pomoc. - umilkła i potrząsnęla delikatnie jej dłonią. - Asad, powiedz co wiesz. Skąd go znasz? - ciagle zadawała pytania. Wiedziała, ze Asad niedługo zemdleje z utraty krwi lecz w ten sposób utrzyma ją w świadomości oraz wydobedzie potrzebne informacje.

- nie mogę. - odpowiedziała niemal szeptem i spojrzała na drzwi za siebie. "Musi byc inny ratunek. Musi być jakieś inne wyjscie niż ofiara. Zbyt duzo ucierpiało już w czasie tamtej bitwy." pomyslała i utkwila swoje spojrzenie ponownie na zielarce. "Cholera!", zakleła, położyła dłonie na jej czole i zamknęła oczy. Wiedziala, ze to co robi moze okazać się ryzykowne i głupie, tym bardziej, ze nigdy tego nie stosowała a tylko wyczytała z jednej z ksiag. Chciała przelać troche swojej energii życiowej w Asad, tyle aby przezyła wystarczająco długo na odpowiedni ratunek. Nie mogła zrobic niczego innego.

Amber otworzyła oczy i zacisnęła mocno pieści, wpierw puszczając Asad. Wiedziała, ze może i złapać jej dusze lecz i tak nie miałaby gdzie jej z powrotem osadzić. Jej pierwotne ciało jest w fatalnym stanie i tylko dobry uzdrowiciel będzie mógł coś tutaj zdziałać, a oni takowego nie posiadają w swoim zasiegu.
Smagana złością, załozyła zielarce prowizoryczny opatrunek. Rana wciaz krwawiła a teraz liczyła się każda sekunda.