Z głębokiego snu dziewczynę wyrwały jakieś pokrzykiwania. Jeden głos niewątpliwie należał do Amber. Lecz drugiego za nic nie mogła skojarzyć z żadnym mieszkańcem zamku. Otworzyła z trudem oczy. Miała rację przy niej stała nekromantka, kłóciła się z jakimś obcym mężczyzną. W progu stał Shen. Zielarka próbowała się podnieść była jednak jeszcze zbyt słaba. Odwróciła głowę w stronę przyjaciół i uśmiechnęła się słabo. Tylko Shen zauważył jej przebudzenie.
Frraganelith z anielską cierpliwością spokojnie odpowiadał na wszystkie pytania Aber, choć było już wyraźnie czuć w nich ironię i politowanie. Tłumacząc coś jeszcze raz wskazał na Asad, spojrzał na ranną i zobaczył jej rozbudzone oczy.
- Czy coś nie tak? - spytała dziewczyna spoglądając na przybysza i próbując się podnieść. Ten widząc to podszedł do niej i przykucnął obok.
- Nie ruszaj się jeszcze, twoje rany nie są dobrze zagojone.
- Dobrze. K.... kim jesteś?
- Znowu to samo ... tak więc jestem podróżnikiem i zatrzymałem się u was, żeby odpocząć.
- Trafiłeś tu chyba w nieodpowiednim czasie. - odparła zielarka ponuro.
- ciesz się, że dzisiaj zdążyłem ... widząc umiejętności tej nekromantki prędzej by cię zatruła niż uleczyła - Po czym dostał porządnego kopniaka w łydkę od Amber.
Amazonka zaśmiała się cicho po czym znów zadała pytanie.
- Więc to ty mi pomogłeś. Dlaczego?
- Cóż, zamierzam tu przenocować kilka nocy, więc w ramach rekompensaty mogę wam się jakoś przydać ...
Asad znów się uśmiechnęła.
- Dziękuję ci. Mnie twoja pomoc bardzo się przydała.
- chociaż tobie - po czym gniewnym wzrokiem znów spojrzał się na Amber i kawałek odsunął.
- A ... może powiesz mi jak masz na imię? - rzekła dziewczyna patrząc na niego. - Jesteś drowem, tak?
- Wybacz ... z tego zamieszania znowu się nie przedstawiłem. Zwą mnie Frraganelith Nobalk, a ciebie ?
Dziewczyna wyciągnęła do niego rękę. - Ja jestem Asad. Zielarka z Itahrii.

Dziewczyna spojrzała na drowa.
- Ale gdzie ja mam pójść? Przecież pokój nie jest w aż takim złym stanie. Poza tym nie mogę przecież zostawić tutaj tego wszystkiego. - po tych słowach próbowała się podnieść jednak słabe ręce załamały się pod nią i dziewczyna znów legła w kałuży krwi. Była jeszcze zbyt słaba na jakiekolwiek ruchy. Oparła głowę z rezygnacją. Jej ciemnie włosy były w połowie poklejone i zaczerwienione. Westchnęła tylko.
"Znowu najsłabsza...."

Jednak sny dziewczyny nie były spokojne. Pojawiała się w nich bestia. Ta sama którą okazał się Eliar.
Widziała swoją babcię i wioskę w płomieniach. Później zaś znów ujrzała wielkiego węża który napadł na zamek.
Widziała swój upadek z niewyobrażalnej wysokości. Ale to przecież nie były jej wspomnienia. Ona niczego takiego nie pamięta, nie robiła.... a może?....
Następnie widzi jak podchodzi do Shena, wbija mu rękę w brzuch i ..... O mój boże! nie!....
Był tam też Alavar ...... Alavar, właśnie!
Dziewczyna zerwała się nagle. Wciąż leżała w łóżku. Poczeka do rana. Wtedy spróbuje się czegoś dowiedzieć.

Amber z wściekłości o mały włos a nie połamałaby krzesła. Oparła się cieżko o drzwi. Nagle za łóżka wyszedł Alavar. Wilk z zaciekawieniem przekręcił głowę i usiadł naprzeciw niej.
- cóz to wzbudziło twój gniew? - spytał z ironią i zamiótł podłoge ogonem. Amber spojrzała na niego i gdyby jej wzrok umiał zabijać, wiłby sie tu już w meczarniach a potem opuscił ciało zwierzecia, czego w tej chwili pragnął uniknać.
- ten zadufany w sobie drowi podmiot! - (wybacz Frragi wczuwam się). Alavar zamrugał i podszedł.
- o to cos nowego. Co tym razem wywinął Shen?
- nie on. - warknęła i przeczesała włosy.
- mamy kogos nowego? - ciekawość wilka nie znała granic. Amber nic nie powiedziała, tylko podeszła do niewielkiego regału na książki i zabrała opasny tom.
- no cóż. Zostawiam cie i idę pogratulować owemu, jak go nazwałaś? ach tak. Dorwiemu podmiotowi. - Alavar ukazał swoje kły, wycwiczonym ruchem otwarł drzwi i wyszedł z komnaty. Wolał aby Amber sie na nim nie wyżyła.

[dzięki moja duma nie jest nadmuchana jestem tylko z lekka ambitna no i...dobra dumna ale nie aż tak. )

Alavar szukał nowoprzybyłego. Wyczuł nieznany zapach i podążał jego śladem. W koncu dotarł do kuchni. Gdy zajrzał zastał tam Shena wraz z innym drowem. Wilk zaśmiał sie i wszedł.
- no widze Shen, ze nie jesteś jedyny. A tobie chce pogratulować. - wyszczerzył kły w usmiechu.

- Nie trawie tej kobiety ... Myślisz, że jest w ciąży ?

dzięki, ja nie jestem w ciąży *marszczy brwi* Frragi masz prze****  *zły wzrok*  dlaczego mnie teraz obraliście za cel żartów? żądam wyjaśnień  

Alavar usiadł i spoglądał na drowów.
- a tak po za tym, jak dobrze pamiętam ta bestia wciąż....- nie dokończył gdyż Shen zasłonił mu pysk dłonią. Mrugnął do wilka ostrzegawczo i go puścił. Alavar chrząknął i uśmiechnął sie.
- szczęka mi sie znowu przestawiła. Shen musiał ją nastawić. Dzięki. - zamiótł podłogę ogonem i wyszedł z kuchni.

Asad leżała na łóżku obserwując sufit. Wciąż myślała o tym co jej się śniło. Nie mogła pojąć znaczenia tych wizji.
Nagle za otwartymi drzwiami przeszedł wilk. Dziewczyna spojrzała w jego stronę.
- Alavar. - rzekła lekko błagalnym głosem. Wilk zatrzymał się i cofnął. Z ciekawością spojrzał na nią  lecz nie przekroczył progu.
- Czy mogę cię o coś poprosić?
Ten zamyślił się lecz po chwili odezwał:
- zależny o co.
- Chciałabym byś w moim imieniu..... p....podziękował Amber za to co dla mnie zrobiła. Że mimo iż nie było nadziei postanowiła mi pomóc. Ja wiem, że teraz to niedobry moment, że lepiej jej nie przeszkadzać ale gdy już ochłonie. Proszę cię. Ona mnie nie znosi i wiem, że nie mogę nic zrobić by to zmienić ale chciałabym by wiedziała, że jestem jej bardzo wdzięczna.
- ahh no tak. Amber i jej humorki....-zamyślił się lecz zaraz uśmiechnął. - przekażę o ile wpierw nie wyrwie mi futra.
Furto.... przed oczyma dziewczyny stanął pewien obraz. Podniosła rękę i spojrzała na nią. - Powiedz mi. - zaczęła niepewnie. - Co się stało po tym gdy zaczęłam spadać. Wtedy gdy walczyliście z tym wężem. Ja.... nic nie pamiętam. A nikt nie chce mi nic powiedzieć. Dłużej tego nie zniosę, muszę wiedzieć co się wtedy stało.
Alavar usiadł i zaintrygowany przechylił lekko głowę w bok.
- a co pamiętasz? - spytał.
- Nic. Tylko, że się puściłam, zaczęłam spadać. A teraz jeszcze te dziwne sny. Proszę. Powiedz mi co się stało.
- a wiec tak... spadłaś. Eliar czy jak mu tam, poświecił się no i niejako zabił bestię. Po tym przeniosłem cię z dala od walki aby nic ci się nie stało. Wybacz, że zostawiłem cię tam gdzie zostawiłem ale przypomniało mi się o Amber i wróciłem po nią. I znowu przepraszam. - uciął lecz nie pozwolił Asad zabrać głosu. - zapomniałem o tobie. - zastrzygł uszami. Amazonka przeczuwała, że wilk coś kręci jednak nie zdążyła zażądać prawdy, ponieważ Alavar wyszedł z jej komnaty.
Dziewczyna nie mogła w to uwierzyć. Widziała to wyraźnie. Wilk kłamał.
Lecz skoro kłamał to co wydarzyło się naprawdę? Dlaczego nikt nie chce jej o tym powiedzieć? Co tam się wtedy stało....