Aine kurczowo trzymała jedną z warstw swojej sukni. Zaciskała na niej pięści, jakby chcąc się odstresować, przenieść swe emocje.
Wszystkie wspomnienia wróciły, wracają i będą wracać zawsze. Nigdy nie zapomną swoich poległych, odważnych i kochanych przyjaciół. Za wiele dla nich znaczyli.
Elfy nadal siedziały w milczeniu, oboje pogrążone w swoich myślach. Po policzku Aine spłynęła srebrzysta łza.

Zaś w ich nowym zamku, nieco skromniejszym i mniejszym niż niegdyś, przechadzała się samotnie po komnatach i korytarzach czarnowłosa postać. Alleria nigdy nie otrząsnęła się po całej tragedii; nie dość, iż jej przyjaciele z Elfiej Rodziny polegli, to jeszcze jej siostra... Svafinel, kochana młodsza siostra, zginęła. All obwinia siebie, chociaż nie powinna. Wszyscy tłumaczą, by się nie martwiła, lecz ona twierdzi, iż nie zdążyła na czas, a Svaf nie powinna wysyłać nigdzie samej. Powinna być z nią, powinna jej chronić.
Elfka weszła do największej komnaty. Były tam powywieszane portrety ich zmarłych, niezapomnianych towarzyszy. Namalowała je niegdyś Aivalar, której potretu jednak zabrakło. Nie pomyślała, by zlecić namalowanie jej komuś innemu, twierdziła, że to niepotrzebne.
Wspomnienia... Tyle wspomnień.
Elfka upadła na kolana. Zaczęła szlochać.

Asad miała już dość samotności. Jeśli zaraz nie znajdzie jakiejś wioski to chyba oszaleje z rozpaczy. Portal, jaki otworzyła wyrzucił ją o wiele dalej niż zamierzała się znaleźć a prowiant zabrany z wioski wystarczył zaledwie na kilka dni. Dziewczyna nienawidziła samotności. Przez gęste korony drzew nie widziała tak upragnionego widoku słońca. Po pewnym czasie marszu przez las usłyszała, że ktoś zmierza w jej kierunku. Nie wiedząc co począć szybko schowała się za najbliższe drzewo. Ciemna postać w kapturze przemierzała puszcze miarowym krokiem. Czuć było bijący od niej chłód. Czarodziejka modliła się w duchu do Wielkiej Łowczyni by za jej sprawą owa postać nie spostrzegła obecności młodej amazonki. Szary płaszcz jaki zabrała ze sobą bynajmniej nie pomagał w tej sytuacji odbijając się "jaskrawo" na tle ciemnego pnia drzewa.
-Lada chwila mnie dostrzeże - myślała bezradnie.

***
Du Wrangr Gata przechadzała się w tę i z powrotem po podziemiach siedziby. Jakiś zmysł , którego nie potrafiła nazwać , mówił jej , że zbliża się niebezpieczeństwo. Nie w najbliższym czasie , ale się zbliża. "Historia ubi się powtarzać..." - pomyślała z goryczą. Kilka razy zgięła i wyprostowała polce lewej ręki. Po sklepieniem bezkresnej jaskini ukrytej wśród splątanych w labirynt tuneli rozbłysł nikły , jasnofioletowy płomień. To wystarczyło , by jeszcze wyostrzyć wzrok elfki.  Przeszła między kolumnami w stronę najszerszego wyjścia. Udała się na powierzchnię. Mijając po drodze lśniące , świecące kryształy , naturalne w tej części świata , starała sobie przypomnieć , gdzie mogła być teraz Aine. Doszedłszy do bramy wiodącej na górną część siedziby , skręciła w prawo , potem w lewo , i znów w prawo. Nie zauważyła , kiedy słońce zaczęło oświetlać jej blada skórę. Zauważyła Starszą rangą i wiekiem elfkę siedząca obok Shena na ławce. Podeszła niemal bezszelestnie i oparła się o drzewo.
- Co się stało ? - zapytała założycielka Elfiej Rodziny lekko odwracając głowę.
- Mam złe przeczucia. A moje przeczucia zazwyczaj się sprawdzają. - powiedziała szybko z charakterystycznym dla siebie akcentem Gata. "Niestety..." - dodała w duchu...

Amber przedzierała się przez zarośla. Czuła wyraźnie czyjaś obecność. Nagle ni stad ni zowąd zatrzymała sie. Wzrok powędrował ku drzewom. Westchnęła i nie wykonując żadnego ruchu, odparła:
- wyjdź z ukrycia. Na nic ci sie to nie zda.- Cisza. Amber cierpliwie czekała. Wreszcie po kilkunastu minutach pojawiła się nieznajoma. Miała długie brązowe włosy, rozwiane niedbale na ramionach. Jej strój wyraźnie ukazywał trudności podróży. Szary płaszcz chronił ją przed zimnem. Nieznajoma lustrowała uważnie maga śmierci, na co Amber odpowiadała zimnym wzrokiem. Uśmiechnęła się krzywo i jej brew uniosła sie w ironii.
- czego tu szukasz?- spytała wprost. Nie miała siły na jakiekolwiek owijanie w bawełnę. Chciała jak najszybciej wrócić do siedziby. Walka z demonami wyraźnie ją osłabiła, jednak jej duma nie pozwalała tego po sobie pokazać. Jeżeli teraz przyszło by jej walczyć z tą kobietą, po potyczce zapewne straciła by przytomność. Musi teraz odpoczywać a co najważniejsze zażyć ziół wzmacniających i regenerujących. Nie chciała marnować czasu na jakąś przybłędę.

***
Gata mimo woli siedziała w komnacie patrząc w sufit. Mimo przypuszczeń towarzyszy , że jest znerwicowana , że jeszcze po prostu nie przyzwyczaiła się do ciszy i spokoju , ona czuła co innego. Po prostu wyczuwała w powietrzu , roślinach i skałach zbliżające się do linii horyzontu niebezpieczeństwo. Czekała . Na alarm , napaść , własną śmierć - cokolwiek. Zagryzając wargi zmuszała się do racjonalnego myślenia.
- Jesteśmy bezpieczni - powiedziała sama do siebie , powoli , jakby próbowała sobie to wmówić - Nie ma żadnego zagrożenia...
Jest. Dodatkowy zmysł ni pozwalał elfce o tym zapomnieć. W każdej chwili mogli się spodziewać ponownego ataku - a ten wybiłby resztę załogi. Z odraza odsunęła od siebie tę myśl. Chyba ze wszystkich , najbardziej to ona była przywiązana do Rodziny. Świadomość , ze mogłaby to stracić pogłębiała jeszcze uczucie zagrożenia. Wstała szybko i wyszła z pokoju. Szybko przechadzała się kolejnymi korytarzami. Ruch dawał jej uczucie robienia czegokolwiek.
- Nie mogę...
Wybiegła na zewnątrz. Odetchnęła świeżym powietrzem i zacisnęła pięści.

***
Elfka spojrzała Allerii w oczy i z wciąż zaciśniętymi pięściami wymamrotała:
- Mam złe przeczucia. Coś się na nas czai , tylko jeszcze nie wiem co... - ponownie zadrżała przypominając sobie rozważania mojące miejsce w komnacie.
- Gata , jesteśmy bezpieczni , tu nas nie znajdą...
- Ale to nie muszą być ci sami wrogowie! - krzyknęła elfka coraz bardziej poirytowana - Jestem pewna , że zaraz zbaczymy niebezpieczeństwo na horyzoncie... - powiedziała już spokojniej - Allerio , słuchasz mnie?
- Tak , ja... zamyśliłam się - odpowiedziała wymijająco.
- All , co jest? - warknęła Gata tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Asad stojąc naprzeciw tej złowrogiej kobiety czuła się jak pantera zamknięta w klatce. Ton w jakim zwracała się do niej owa przybyszka wzmagał tylko jej niepokój. Jednak, hańbą byłoby okazanie pokory komuś, kto ma cię za bezwartościowego włóczęgę. Dziewczyna okryła by hańbą siebie oraz całą swoją wioskę. Zebrała w sobie całe siły na jakie ją było stać po czym kontynuowała odpowiedź.
- Nie chcę z tobą walczyć nekromantko. Jeśli jednak postanowisz stanąć mi na drodze nie omieszkam pokazać ci na co stać wojowniczki z mego ludu. Nie życzę sobie również byś używała wobec mnie terminu "przybłędy". Nie jestem nią wiedźmo! - To ostatnie zdanie wypowiedziała ostrzej niż zamierzała. By więc kobieta nie wzięła tego za zbyt wielką obelgę dodała. - Mym pragnieniem jest znaleźć spokój i położyć kres nieustającej wędrówce. Chcę znaleźć spokojną przystań w której na coś bym się przydała i mogła przynieść przynajmniej na tyle na ile zdołam ukojenie jej mieszkańcom. - Po tych słowach spoglądała wyczekująco na nekromantkę.