Licz czuł, że w tym zamku coś się święci. Mimo to powoli wszedł po schodach, wysyłając wokół mentalną falę w poszukiwaniu żywych istot. We wnętrzu twierdzy było cicho jak w grobie, a Sesshoneru miał z nimi bardzo, ale to bardzo dużo wspólnego. Rozglądając się szklistymi oczami, wszedł bez pukania do pierwszej lepszej komnaty, jakie napotkał.

Licz uniósł głowę i spojrzał na sklepienie komnaty. Było tak białe jak jego włosy. Nie namyślając się dłużej wrócił na schody, lecz wybrał te prowadzące na górę. Zaintrygował go ów dźwięk i chciał poszukać jego źródła. Bardzo prędko znalazł... Widok, który wprawiłby zwykłego człowieka w zastój, a może nawet strach, nie zrobił na liczu najmniejszego wrażenia. Przecież nie miał uczuć...

Ostatnio edytowany przez Sesshoneru (2010-03-30 20:22:07)

Sesshoneru tknięty nagłym bohaterstwem podszedł do kobiet. Spojrzał to na jedną, to na drugą, zastanawiając się, czy może zabrać się do działania. Medykiem też był całkiem niezłym. W końcu miał dziewięćset lat do zajęcia się czymś.
- Kim jesteś? - spytała zakapturzona postać.
- Chcę wam pomóc - odrzekł licz. Przecież nie było czasu do stracenia!

- Spostrzegawcza jesteś. - Przykleił do swojej twarzy nikły uśmiech. - Jednak nie o tym teraz. Przecież twoja przyjaciółka - tu rzucił okiem na zakrwawioną kobietę - umiera.

- Zatamować krwotok i w większym stopniu pozszywać. Oczywiście bezboleśnie. - Cały czas nie odklejał tego uśmiechu z twarzy.

Przyklęknął przy kobiecie. Jej ciało było w opłakanym stanie. Nie czekając na reakcję zakapturzonej, "zapalił" własną dłoń. Tyle, że te ogniki miały kolor seledynowy. Położył rękę najpierw na czole kobiety, a potem przesunął ją i zatrzymał centymetr nad brzuchem. W tym momencie dołożył drugą rękę, która w tym samym czasie płonęła pomarańczowym ogniem. Po jakimś czasie oba zgasły. Rany zrobiły się nieco mniejsze i przestały tak obficie krwawić. Teraz trzeba dokończyć dzieła oraz pomóc im się zabliźnić. Wyciągnął zza pasa woreczek z proszkiem o przyjemnym zapachu szałwii i aloesu.
- Z chęcią przestałbym się uśmiechać, jednak znów twarz mi zastygła...

Nagle oczy kobiety leżącej na podłodze się otworzyły. Patrzyła nieprzytomnie przed siebie.  zaczęła głośno oddychać a po chwili zaczęła odganiać się zakrwawionymi rękoma od jakichś niewidzialnych być może wyimaginowanych zjaw, które krążyły wokół niej czekając aż jej dusza oddali się od ciała. Młoda amazonka zaczęła kopać nogami i wykręcać się we wszystkie strony. Jeden z duchów zaczął zbliżać do niej swoją lodowatą rękę. Asad krzyknęła.

Amber ścisnęła w dłoni medalion i zastanowiła sie przez chwilę. Skąd on mógł mieć coś takiego? Przecież owy amulet posiada ogromną moc, nie odkrytą do konca przez magów, którzy już z niego korzystali. Jakim cudem nieumarły dysponował czymś takim? Skąd on w ogóle tutaj przybył?
W jej głowie kotłowały myli i pytanie na które obecnie nie znała odpowiedzi.
Nekromantka zacisnęła mocniej palce a potem ściagnęła brwi, klekajac obok Asad.