- raczej ty ze mną. - Sprostowała z zacięta miną.

- możliwe. - Przyznała i odwróciła się.
- musimy znaleźć białowłosą elfkę. Jest właścicielką tego zamku. - rzuciła przez ramię, nawet nie spoglądając na nieumarłego.

Sesshoneru wyczuł, że białowłosa elfka jest zdziwiona. Postanowił się nie odzywać. Niech nekromantka objaśni sytuację...
Tymczasem zajrzał do umysłu elfki. Miała na imię Aine... i była kilkanaście razy młodsza od niego.
"Zastanawiające" - pomyslał.

Nieumarły skłonił się nisko przed Aine.
- Przybyłem w jakże szczerych zamiarach. Nie szukam zwady. - Ostrożnie dobierał słowa. - Chciałbym prosić Cię o przyjęcie mnie pod Wasz dach. Składam w twe dłonie obietnicę, że zawsze będę używał wszystkich swych mocy, aby strzec wszystkich z tego domu. - Ukończywszy przemowę jeszcze raz się pokłonił.

Aine, zamyśliwszy się, spojrzała w sufit. Wpuścić nieumarłego, czy nie? Rozważała każdą wadę i zaletę tego, stała tak przez kilkanaście minut. Jeszcze raz popatrzyła się na nieumarłego, wydawał się uprzejmy. Za to Amber miała zaciśnięte usta, przez co przypominały cienką kreskę na twarzy. Czyżby coś było nie tak z białowłosym...? Nie znosiła trudnych decyzji. W końcu zawyrokowała.
- Możesz tutaj zostać. Przydzielę ci salę w podziemiach, będzie ci się podobać - rzekła, po czym ciszej dodała. - O ile w ogóle jesteś w stanie coś polubić. Chodź za mną - poleciła głośniej. - Ty Amber też, jeżeli chcesz. - Uśmiechnęła się lekko.

Kiedy doszli do końca korytarza i zeszli po schodach na parter, Aine silnie pchnęła okute żelazem drzwi. Żar od ogni kilkunastu pochodni porozwieszanych na ścianach wąskiego korytarza piekł ją w twarz, jednak nie zwracała na to uwagi. W końcu stanęli w niedużym pokoju, którego głównym meblem była wielka szafa z dębowego drewna.
- Tylko uważaj, co tam wkładasz - rzekła, mrugając lewym okiem. - Rozgość się - rzekła i już jej nie było.

Sesshoneru uśmiechnął się sam do siebie, po czym szeroko otworzył tę tajemniczą szafę. Wrzucił tam niewielki kamień, znaleziony na podłodze, po czym zatrzasnął ją i znów otworzył. Było tam kilkaset tych kamieni, które na moment przykryły nieumarłego falą godnej sile tsunami.

Amber pokręciła głową.
- nie mam pojecia ale wolę aby ktos go pilnował. Tym bardziej, że magia nie jest dla niego obca - powiedziała ciszej i zamyśliła się.