- pójde z tobą - oznajmiła i podeszła do niego. - na wszelki wypadek - syknęła mu niemal do ucha, po czym zwróciła się do Aine.
- idźcie znaleźć reszte. Musimy sie rozdzielić i ktos powinnien zostać z Asad.

Amber rzuciła mu ostrzegajace spojrzenie i nie bacząc na reszte, ruszyła korytarzami.

Amber kiwnęła głową i podeszła do drzwi, uchylając je delikatnie. Nieumarły był tuż obok niej i dostrzegł jak jej usta wymawiają treść zaklecia. Dłon przyszykowała do natychmiastowego rzucenia czaru.

Witam!- rozległ się głos tuż za plecami Sesshoneru. On i jego towarzyszka aż podskoczyli. Wydawało się, że kobieta zamierza zamienic go w kupkę popiołów, ale ożywieniec uśmiechnął się.
-Witaj stary druhu! -powiedział- Wiele wody upłynęło od naszego ostatniego spotkania.
-Zaiste mój drogi przyjacielu. Byłem doprawdy bardzo zdziwiony kiedy otrzymałem wiadomośc, od Ciebie. Dedukuję, iż wpadłeś w jakieś tarapaty, a owa dama pomaga Ci się z nich wyplątac?- ork zaskoczył kobietę swoją elokwencją. Zaskakiwał każdego.- Więc, jak? będziesz łaskawy wyjaśnic mi w jaki celu raczyłeś wezwac mnie tutaj?- zielonoskóry wyraźnie nie przejmował się bestią.

Amber uniosła jedną brew i przyjrzała się wyraźnie nieznajomemu.
- wezwałeś go? - Spytała odwracając sie teraz do nieumarłego, piorunując nieprzyjemnym spojrzeniem.

- Och doprawdy... To zwykły górski matagan. To bardzo ciekawe stworzenia, ale rzeczywiście bywa groźne. Odsuńcie się proszę.
Ork dobył topora i wszedł do pomieszczenia. Besta odwróciła się do niego i zawarczała. Zielonoskóry, z właściwą swej rasie odwagą nie przejął się zbytnio. Poprostu uderzył.

-Och! Przepraszam, nie zauważyłem panienki. Otóż górskie matagany, mają w zwyczaju dążyc do miejsc gdzie mają łatwy dostęp do ciepła. To dla nich bardzo miła odmiana, gdyż większą częśc swego żywota spędzają, jak sama ich nazwa wskazuje, w górach, gdzie panuje nieprzyjemy chłód. -ork dostrzegł zdziwienie na twarzy kobiety- Widzę, że panienka jest zaskoczona. Jak wszyscy. Ale bardzo krzywdzący jest stereotyp o głupich orkach. Oczywiście większośc moich pobrtyńców nie cechuje się ponadprzeciętną inteligencją, ale na pewno nie jesteśmy głupią rasą...

- Szanowna pani raczy się uspokoic. Porzuciłem drapieżne instynkty mojej rasy, ale na pewno nie pozwolę się obrażac. Radzę miec to na uwadze. Wszak nie narodził się jeszcze taki, który z tak niewielkiej odległości przeżyłby irytowanie orka... -powiedział ukazując kły i podrzucając w dłoni topór.